Yolcu

Uzuuun yolculuklar. Bazen insanlar sevmediği şeyleri çok kez tekrarlar. Bu da, insanı yaptığı şeyi sevmek zorunda bırakır. Zira bir yerden alışmaya başlaması gerek. “Kaçınılmazsa zevk almaya bakacaksın”

İşte ben de sürekli olmasa da bazen uzun yolculuğa çıkıyorum. Yılda bir kez memlekete, bir iki kezse başka bir şehre yol alıyorum. İstanbul içinde birbirine uzak iki nokta arasında çok kez gidip geliyorum. Hiç uçağa binmedim, yani hep otobüs ve arabayla gidiyorum, nereye gideceksem. İzcilik sayesinde 7-8 şehir gezip, yurt dışına çıktım. 500-2000 km arası çok uzun yollar gördüm.

Yeni Mevsim, Yeni Hayat, Yeni…

Bugün yazıyorum, çünkü bir büyüğüm bana “ne olursa olsun yazmaya, kendini geliştirmeye devam et” dedi. Ben de tamam öyleyse ilk konum mevsim olsun dedim. Benim gibi düşünenlere ithafen yazılmıştır.

Soğuğu ve nefes verdiğimde çıkan buharı özledim. Yaz aylarında gelen ve musallat olan sinekleriyse hiç özlemedim.

Ben kışı çok özledim. Elime sıcacık bir çay alıp camın yanına oturmayı ve soğuk havada kaplumbağa gibi ilerleyen insanları izlemeyi özledim. Aramızdaki farkları saymayı özledim.

Bir işçinin vardiyasının son saatlerinde olduğu kadar ümitli, sağır bir bebeğin annesinin şefkatli sesini ilk defa duyması kadar sevinçli, araba kullanan şoförün kaza yapacağını bilmesi kadar hazır, sahneye çıkmaya hazırlanan utangaç bir kız kadar heyecanlı ve işi gereği taşınan kişinin; yeni şehir, yeni ev, yeni komşular ve yeni hayata atılması kadar hazırlıklı bakıyorum bu mevsime.