18 Olmuşum, Gözlerim Kapalı

18 olmuşum, gözlerim kapalı

Önce hafiften bir rüzgâr esiyor;

Anılarımı, kısa geçmişimi hatırlatıyor

Yapraklar, ağaçlarda;

Yakınlarda, çok yakınlarda,

Kalbimin hiç bitmeyen sızıları

18 olmuşum, gözlerim kapalı.

18 olmuşum, gözlerim kapalı;

Zaman akıyor, derken;

Çok derinlerden, hızlı hızlı

Yürekler geliyor ağızlarda;

Bir gencin hayata atılıyor adımları;

18 olmuşum, gözlerim kapalı.

18 olmuşum, gözlerim kapalı;

Cıvıl cıvıl gençlik

Rengârenk umutlar

Heyecan dolu sevgiler

Çığlık sesleri vuruyor kanından

Kar altında sıcak dokunuşları;

18 olmuşum, gözlerim kapalı.

Orhan Veli Kanık’ın en sevdiğim eseri İstanbul’u Dinliyorum, Gözlerim Kapalı şiirini uyarlayarak yazdım 18 Olmuşum, Gözlerim Kapalı’yı. Ortada ne bir eser, ne bir uğraş-zahmet, ne de bir maksat var. Ama Orhan Veli’nin bu şiirini tekrar okuyunca 18’e uyarlanabileceğini düşündüğüm için yazdım.

8-9-10 bilemiyorum artık tam olarak o aralığı ama o yaşlardayken 18’in nasıl olacağını hep merak etmiştim. Gerçekten, nasıl bir duygu olduğunu düşünüyordum bir ara. 30’ları, 40’ları da tabi. Ama genç olmayı daha çok. Mesela büyüyünce yüzümün nasıl olacağımı, nasıl görüneceğimi, sesime ne olacağını, nasıl konuşup, çikolata yemeden nasıl duracağımı (babamın pek dondurma, çikolata yemediğini görürdüm ve merak ederdim, bir insan nasıl durabilir, nasıl dayanabilir diye), hoplamadan zıplamadan nasıl eğleneceğimi, kimlerle arkadaşlık edeceğimi, hangi okulda okuyacağımı, saçlarımı hangi yöne tarayacağımı vs. gibi şeyleri düşünüp kafa patlattım diyebilirim.

Gel gelelim, ben 18’e yaklaştıkça zamanın hızla aktığını gördüm. Her şey yavaş yavaş değişirken bana pek fark ettirmedi hayat. Çünkü ben küçüklüğümü her şeyin, bana ait tüm özelliklerimin bir anda değişeceğini sanarak geçirdim. Gençlik denen o dönemin en büyük sürprizinin, merak ettiğim şeyleri yüzüme pat diye vuracağını sandım. Öyle olmadı.

Yaş 18’in değeri biraz daha farklı. Çünkü reşit olma, tabiri caizse (mantıksız ama) özgürlüğün artması büyük bir olay. “Evden gidiyorum lan” polemiklerinin yaşanacağı düşünülüp, pembe hayaller kurulur. Halbuki bir insanın ailesinden uzakta yaşaması, dışarıdan bakıldığı kadar kolay bir şey değildir, hele ki pek yaşanılmamışsa kimileri için işkence haline bile gelebilir (izcilikten öğrendim, öbekleri göre göre). Şahsen ben hiç öyle düşünmedim.

Benim +18’im, tabi ki oy kullanabilmek, ehliyet sahibi olmak, devletin seni adam yerine sayması havasında olmak, bazı şahsi kararlar verebilmek, (erken ama) evlenebilmek gibi şeyler ifade ediyordu ama başına buyruk bir hayat değil.

Zamanın hızla akıp geçtiğini fark etmemek elde değil. Belki abartı ya da abes olacak ama daha dün doğduğum günü hatırlıyorum sankim. Bebek beziyle dolaşıp biberondan süt içtiğimi hatırlar gibiyim (:

Herkes zamanın hızlı aktığını söylerdi inanmazdım. Öyle vallahi, billahi de öyle. Hissedemeyebilirsin, göremeyebilirsin, farkında olamazsın ama bu zamanın yavaş veya normal aktığını göstermez. Dün olimpiyatlara katılıp derece yaparken, ertesi gün ayağın adım atma mesafesinden daha az atabilir, daha kötüsü bunayıp her şeyi, mesela olimpiyatları unutabilirsin. 8-10 yaşlarımda iken çok büyük merakla beklediğim 18’liğin heyecanı 8-10’larda kaldı ve ben o merakı daha dün gibi hatırlıyorum.

18 olmuşum, gözlerim kapalı. Açtığımda da 30’a varacağım büyük ihtimalle. Göz açıp kapayıncaya kadar geçmiyor mu ömür? Dün yaşadıklarımızın özlemi, yarın yaşayacaklarımızın heyecanı ve bugünün nasıl geçtiğini göremeyişimiz bundan değil mi? Ömrün kıymetini anlatacak değilim, daha küçük’üm. Ancak test ettim, onayladım; çok hızlı gelişiyor her şey ve tüm bu olanlar süratlice akıp gidiyor.

18’le birlikte sorumluluk artıyor; hayat, kendi yükünü azaltmak için size bindiriyor ve yaşadığınız çocukluklar tamamen geride kalıyor. Bakalım hayat bana ne sunacak ve ben nasıl bir angutlukla en kötü tercihimi yapacağım, göreceğiz.

Herkese bu sıradan tecrübeyi yaşayıp, farklı kılması için bir şeyler denemesini diliyorum. Bol şanslar millet